14 Ağustos 1992 yıllında Abhazya’da olan herkesin hayatı bir anda değişti – o günde Abhazya Halkın Vatanseverlik savaşı başladı.
Bu trajedik 26. Yıldönümü gününde Abhazya Cumhuriyeti Transdinyester Moldova Cumhuriyeti Resmi Tesilciliğinde «Onlar Anavatan için savaşıyorlardı» adlı resim fuarı açıldı.
Sunulan resimlerde, kendiler için olabilir tek yolu seçen – Anavatanı savunmak, toprağını yakınlarını ve akrabalarını savunmak. İnanılmaz çabalar ve binlerce yaşamın bedeli ile Abhazya özgürlüğünü ve bağımsızlığını savunmayı başardı.
Bu sergi, ellerinde silah bulunanların Abhazya Cumhuriyeti'ni savundukları başka bir hatırlatmadır. Pek çoğu artık bugün bizimle değil. Onlararın önünde başımızı eğitoruz.
"14 Ağustos günü önceki gün gibiydi. Ben Gudauta şehrinde benzin istasyonunda duruyordum, ve bir anda savaş başladı diye haber geçti. Suhum’dan geçen gençler haberi doğruladılar. Hemen seferberlik ilan edildi ve Gudauta bölge polis departmanı yakınında toplanmaya başladık», – savaşın başlangıcında ilk saatlerini Leon masalyası olan Vladimir Şulumba hatırlıyordu (resimde: en üst sırada üçüncü).
Sonre Vitaliy Darmava’nın önderliğinde, ayni köyden arkadaşlarıyla Anzor Ajiba, Zurab Leyba, Guram Cikirba ve İgor Dubents ile Suhuma hareket ettim. Yakın gece arasıydı Kırmızı köprüye yaklıştık. Böyle onun için savaş başladı, bu savaştan ancak Zaferdeb sonra döndü.
«Savaşın ilk ölenleri, Gürcü helikopteri kalkıp başkentten ayrılan otomobillerine ateş etmeye başladığında gördüm. Mültecilerdi onlar: kadınlar, çocuklar, yaşlılardı. Sonunda bu sadece bir çatışma olmadığını, gerçek bir savaş olduğu açıktı. Sonra gruplar, ekipler taburlar oluşturmaya başlandı», – gazi anlatıyor.
Abhazya halkınını Yurtsever savaşın başlangıcı günü onun eşi de iyi hatırlıyor – Nanuli Paranziya: «O gün o, eve gelmeyip savaşa gitti. Onu ancak savaştan sonra görebildim. Tabiki zordu, dört çocukla tek başına kaldım, çevrimizde savaş var. Kime kolaydı ki?! Tüm ülke tek hedefle yaşıyordu, tek hayalle, diğer sıkıntılar önemli değildi. Herkes Zaferi bekliyordu, hatta gerekirse de can vererek».
O hiç savaş hakkında anlarını ve savaşta katıldığı çatışmaları, veya kaç tank bombaladığını ve kaç kişi düşmanı öldürdüğünü anlatmayı sevmezdi. Ama hep savaşta beraber olan savaş arkadaşları, ve çatışmalarada can veren arkadaşları hatırlıyordu. Onlardan biri Vadim Matua’ydı: «Vadim ile beraber bir okulda okuyorduk, iyi arkadaştık onunla. Savaş sırasında VİEM bölgeseinde ağır yaralandı, ve öldü. Yakın insanları kaybetmek zordu. Ama savaşta insanların can vermesi sakin zamadakinden farklı algılanıyor, çünkü her gün son gün olabilir».
Bu sene, Ekim’de, Abhazya Zafer Gününün 25. Yıldönümünü kutluyor. Maalesef Vladimir Şulumba bu yıldönümü yakın savaş arkadaşların çervesinde kutlayamayacak. Bu sene Ocak ayında ağır hastalıktan dolayı hayatını yitirdi. Ama savaşçıВ январе этого года он ушел из жизни из-за тяжелой болезни. Ama savaşçının hatırası sonsuza dek yaşayacak, aynı zamanda diğer dünyaya giden diğer tüm kahramanların anısını da yaşayacak.
Bu trajedik 26. Yıldönümü gününde Abhazya Cumhuriyeti Transdinyester Moldova Cumhuriyeti Resmi Tesilciliğinde «Onlar Anavatan için savaşıyorlardı» adlı resim fuarı açıldı.
Sunulan resimlerde, kendiler için olabilir tek yolu seçen – Anavatanı savunmak, toprağını yakınlarını ve akrabalarını savunmak. İnanılmaz çabalar ve binlerce yaşamın bedeli ile Abhazya özgürlüğünü ve bağımsızlığını savunmayı başardı.
Bu sergi, ellerinde silah bulunanların Abhazya Cumhuriyeti'ni savundukları başka bir hatırlatmadır. Pek çoğu artık bugün bizimle değil. Onlararın önünde başımızı eğitoruz.
"14 Ağustos günü önceki gün gibiydi. Ben Gudauta şehrinde benzin istasyonunda duruyordum, ve bir anda savaş başladı diye haber geçti. Suhum’dan geçen gençler haberi doğruladılar. Hemen seferberlik ilan edildi ve Gudauta bölge polis departmanı yakınında toplanmaya başladık», – savaşın başlangıcında ilk saatlerini Leon masalyası olan Vladimir Şulumba hatırlıyordu (resimde: en üst sırada üçüncü).
Sonre Vitaliy Darmava’nın önderliğinde, ayni köyden arkadaşlarıyla Anzor Ajiba, Zurab Leyba, Guram Cikirba ve İgor Dubents ile Suhuma hareket ettim. Yakın gece arasıydı Kırmızı köprüye yaklıştık. Böyle onun için savaş başladı, bu savaştan ancak Zaferdeb sonra döndü.
«Savaşın ilk ölenleri, Gürcü helikopteri kalkıp başkentten ayrılan otomobillerine ateş etmeye başladığında gördüm. Mültecilerdi onlar: kadınlar, çocuklar, yaşlılardı. Sonunda bu sadece bir çatışma olmadığını, gerçek bir savaş olduğu açıktı. Sonra gruplar, ekipler taburlar oluşturmaya başlandı», – gazi anlatıyor.
Abhazya halkınını Yurtsever savaşın başlangıcı günü onun eşi de iyi hatırlıyor – Nanuli Paranziya: «O gün o, eve gelmeyip savaşa gitti. Onu ancak savaştan sonra görebildim. Tabiki zordu, dört çocukla tek başına kaldım, çevrimizde savaş var. Kime kolaydı ki?! Tüm ülke tek hedefle yaşıyordu, tek hayalle, diğer sıkıntılar önemli değildi. Herkes Zaferi bekliyordu, hatta gerekirse de can vererek».
O hiç savaş hakkında anlarını ve savaşta katıldığı çatışmaları, veya kaç tank bombaladığını ve kaç kişi düşmanı öldürdüğünü anlatmayı sevmezdi. Ama hep savaşta beraber olan savaş arkadaşları, ve çatışmalarada can veren arkadaşları hatırlıyordu. Onlardan biri Vadim Matua’ydı: «Vadim ile beraber bir okulda okuyorduk, iyi arkadaştık onunla. Savaş sırasında VİEM bölgeseinde ağır yaralandı, ve öldü. Yakın insanları kaybetmek zordu. Ama savaşta insanların can vermesi sakin zamadakinden farklı algılanıyor, çünkü her gün son gün olabilir».
Bu sene, Ekim’de, Abhazya Zafer Gününün 25. Yıldönümünü kutluyor. Maalesef Vladimir Şulumba bu yıldönümü yakın savaş arkadaşların çervesinde kutlayamayacak. Bu sene Ocak ayında ağır hastalıktan dolayı hayatını yitirdi. Ama savaşçıВ январе этого года он ушел из жизни из-за тяжелой болезни. Ama savaşçının hatırası sonsuza dek yaşayacak, aynı zamanda diğer dünyaya giden diğer tüm kahramanların anısını da yaşayacak.