Bu yıl 14 Haziran'da Brüksel'de düzenlenen NATO zirvesinin sonuçlarının ardından, Kuzey Atlantik İttifakı ile ilgili "çok yönlü tehditler ve artan zorluklar"ın ana hatlarıyla belirtildiği bir bildiri yayınlandı. Açıklamanın 14. paragrafından da anlaşılacağı üzere, NATO üyesi devletler Gürcistan'ın toprak bütünlüğü ve egemenliği "ilkesine" verdikleri desteğini unutmazlar.
NATO ülkelerinin nihai açıklaması, Kuzey Atlantik İttifakı üyelerinin karakteristiği haline gelen ikiyüzlülüğü ve çifte standartları bir kez daha açıkça göstermektedir. Aynı zamanda, Brüksel'in iltifat özelliklerini hak eden ülkeler çemberi çoğunlukla Avrupa ülkeleri ve Amerika Birleşik Devletleri ile, yani NATO üyelerinin kendileriyle sınırlıdır. Bu durumda NATO tarafından paylaşılan "değerler", yalnızca "anlaşmaz" veya "muhalif" halklara ve devletlere karşı ayrımcılık yapmak için uygun bir araç işlevi görür. Bu tür devletlerin "karşı koyma" ve "çevreleme" için zirvede açıklanan ittifakın askeri bütçesinde de artış bekleniyor.
NATO zirvesinin nihai bildirisi geleneksel olarak Rusya'ya "askerlerini Gürcistan'dan çekmesi", Abhazya'nın bağımsızlığını tanımayı reddetmesi ve efsanevi "ateşkes anlaşmasını" yerine getirmesi çağrısında bulunuyor. Bu taleplerin saçmalığı, Ağustos 2008'de Güney Osetya ve Abhazya'daki olayları ve hemen ardından Rusya'nın Abhazya Cumhuriyeti ve Güney Osetya Cumhuriyeti'nin bağımsızlığını tanımasını bilen açık fikirli herhangi bir gözlemci için açıktır. Abhazya Cumhuriyeti'nin siyasi ve yasal tanıma eylemi, uluslararası hukukun norm ve ilkelerine tam olarak uyuyordu ve diğer devletlerin onayını gerektirmiyordu. Moskova ve Suhum'un savunma ve güvenlik alanında yaptıkları ikili anlaşmalar da uluslararası hukuk normlarına aykırı değil. "Gürcistan'ın toprak bütünlüğüne" desteklerini ifade eden NATO ülkeleri, 2008 yılında M. Saakashvili başkanlığındaki Tiflis rejiminin cezai eylemleri sonucunda nihayet siyasi ve hukuki bir gerçeklik olarak ortadan kalkanı destekliyorlar.
Kuzey Atlantik İttifakı'nın beyanı, uluslararası Cenevre görüşmelerinin formatının faaliyetlerine devam etme ihtiyacına da büyük önem vermektedir. Ancak aynı zamanda, ABD liderliğindeki NATO, eylemleriyle, Gürcistan'ın Cenevre'deki yapıcı olmayan rotasını, çatışmanın tarafları arasında güç kullanılmamasına ilişkin bir belgenin kabul edilmesini ve imzalanmasını geciktirmek için teşvik ediyor.
Ayrıca, NATO'nun Gürcistan ile askeri işbirliğini güçlendirmesinin, Tiflis'in barışçıl seyrine katkıda bulunması olası değildir. Aksine, öngörülemeyen sonuçlarla tam tersi bir sonuç beklenmelidir. Washington ve Brüksel'in Gürcistan'ı Kuzey Atlantik ittifakına çekme çabaları da benzer bir sonuca yol açabilir.
NATO'nun Gürcistan ile flört etmesinin Güney Kafkasya'daki güvenlik durumunu ciddi şekilde kötüleştirebileceğine ve nihayet Cenevre görüşmeleri çerçevesinde karşılıklı olarak kabul edilebilir bir sonuca ulaşmak için katılımcıların ve uluslararası arabulucuların çalışmalarını baltalayabileceğine eminiz.